A to życie właśnie

Pełen trudnych emocji tydzień dobiega właśnie końca. Kto przeżywał zapowiedziane zwolnienia grupowe w firmie, kto czekał z bijącym sercem i bolącym żołądkiem, czy w godzinie zero telefon zadzwoni właśnie na jego biurku, ten wie co mam na myśli. Tym razem jeszcze złowroga fala zwolnień nie zmyła mnie z pokładu korporacji. Zastanawiałam się, czy to dobrze, a może jednak nie... Przestałam mieć wątpliwości, gdy zajrzałam do ofert na stronie Urzędu Pracy. Za taką płacę przeżyć się w mieście nie da, wystarczy tylko na miesięczne opłaty, a co do garnka włożyć? No chyba, że zapomni się zupełnie o tym, że człowiek studia różne pokończył i pójdzie pracować do sklepu, tam nieco lepiej płacą, niż w biurze, więc na bilet kwartalny i chleb by jeszcze kasa była. Dlatego nie chcę słuchać medialnych bajań, jak to jest coraz lepiej, bezrobocie maleje, gospodarka się powoli rozwija... Niech ktoś to powie moim koleżankom i kolegom, którzy jutro nie muszą już wcześnie do pracy wstawać, nie muszą się spieszyć, bo dokąd?

W okresach silnego stresu przydają się "zagłuszacze" i "pocieszacze". Dzięki tym pierwszym zyskuje moje mieszkanie, a przez te drugie traci mój żołądek i odporność. Jak zwykle, gdy mi źle i miejsca sobie nie mogę znaleźć, by za dużo nie myśleć, rzuciłam się w wir prac domowych. Na pierwszy ogień poszła choinka - po czterech tygodniach mieszkania pod wspólnym dachem, przyszła pora pożegnania. Zabawki powędrowały do pudeł, igły pieczołowicie otrząsnęłam, zebrała się ich duża torba - posłużą jakiejś kwasolubnej roślince latem na działce jako ściółka, a suchy kikut drzewka trafił pod śmietnik, bo trudno by go było w bloku przechowywać na wiosenne pieczenie kiełbasek na ognisku ;)

W pokoju zrobiło się jaśniej, przestrzenniej. Zaraz pojawiły się "pocieszacze" - te najmilsze, to kwiaty. Stulone jeszcze główki hiacyntów za kilka dni "wybuchną" kolorem i zapachem, obiecując, że wiosna już coraz bliżej :)

Było też niestety pocieszanie się przez żołądek. Do najłagodniejszych form zaliczam galaretki, więc przepisem na taki deser podzielę się z Wami.

Galaretka mleczna

Składniki:

1 opakowanie ciemnoczerwonej galaretki (wiśniowa, z czarnej porzeczki)

2 pełne łyżeczki żelatyny

400 ml kefiru lub zsiadłego mleka (w temperaturze pokojowej)

łyżka cukru pudru

cukier waniliowy

konfitura z wiśni

Galaretkę przygotowujemy zgodnie z przepisem na opakowaniu, wylewamy ją na płaski talerz lub półmisek i schładzamy. Żelatynę rozprowadzamy w pół szklanki wrzącej wody (lub mleka). Kefir miksujemy z cukrem pudrem i cukrem waniliowym, następnie wlewamy wąskim strumykiem wlewamy rozpuszczoną i ostudzoną żelatynę, chwilę jeszcze miksujemy, aż całość nieco się spieni. Na spód salaterki kładziemy trochę wiśni osączonych z soku, zalewamy połową mlecznej galaretki, wstawiamy na chwilę do lodówki, by nieco zgęstniała. Następnie czerwoną galaretkę kroimy w kostkę, wysypujemy na pierwszą warstwę mlecznej galaretki i zalewamy pozostałą porcją. Na wierzchu układamy pozostałe konfitury. Schładzamy.

I w taki to sposób dotrwałam do weekendu, kiedy organizm nareszcie mógł odreagować całotygodniowe napięcie. W piątek wieczorem czułam każdy mięsień, a w sobotę pojawiły się pierwsze symptomy przeziębienia. W ruch poszedł czosnek, maliny, syrop z sosny i jakoś choróbsko udało się opanować. Ale żeby nie było mi za dobrze, to wywinęłam dziś "orła" na ulicy uderzając kością biodrową w krawężnik. Przesiedziałam więc w domu resztę dnia okładając mrożonkami spuchnięte i posiniaczone "przyległości" ;)

No tak, dziwić się temu wypadkowi nie należy, wszak zima do nas tydzień temu przyszła! I od razu mroźna i groźna, ale w kusej białej sukience. We wczorajszym cudnym słońcu przyglądałam się warszawskim chodnikom. Pamiętam, jak kilka lat temu zimą wyjechałam służbowo do Krakowa i nie mogłam się nadziwić, że tam breja na ulicach, bo nikt ich nie odśnieża. Przyzwyczaiłam się od dzieciństwa i uznałam to za normę, że od rana słychać szuranie łopaty, którą pod blokiem gospodarz usuwał śnieg, by mieszkańcy domu mogli bezpiecznie pobiec do pracy. Tak było przez kilkadziesiąt lat, że albo chodnik odśnieżony, albo przynajmniej posypany piaskiem. W ostatnich latach coś się w tej materii i u nas zmieniło. Na mojej uliczce, przy której obecnie mieszkam, nigdy nie widziałam usuniętego śniegu. Podczas wczorajszego spaceru przyglądałam się natomiast następującemu zjawisku: po jednej stronie ulicy chodnik czysty i suchy, po drugiej lśniąca tafla lodu, na której łyżwy bardziej były przydatne, niż buty. Jedni gospodarze dbają, inni... podejrzewam, że w tych blokach, o których otoczenie i bezpieczeństwo nikt nie dba, gospodarza po prostu nie ma. Kolejny zawód, który odchodzi do lamusa, a szkoda. Coraz częściej spółdzielnie i wspólnoty mieszkaniowe korzystają z usług firm sprzątających, a wiadomo, że tacy pracownicy na godziny nie będą dbali o blok, jak o swoje własne miejsce zamieszkania. 

Wieczorem pogoda się zmieniła, śnieg sypał całą noc i dzień. Zrobiło się pięknie, czysto, rośliny dostały upragnioną pierzynkę, więc mogą spać spokojnie, ale na przechodniów czekają niespodzianki - lód pod białym puchem. Takich "fikających" jak ja, było dzisiaj na ulicach znacznie więcej :(

Mam nadzieję, że nowy tydzień będzie dla nas wszystkich łaskawy i przyniesie ze sobą dużo miłych niespodzianek. Zdrowia i pogody ducha życzę Wam na nadchodzące dni :) I budzących uśmiech i nadzieję kolorów wokół  - zostawiam więc Wam na do widzenia roześmiane fiołkowe buźki z mojego parapetu :)