wtorek, 18 lutego 2014

Strofy dla Ciebie

Znacie tę audycję Polskiego Radia pełną subtelnej poezji? Dziś chcę Wam zaproponować nie wysłuchanie, lecz samodzielną lekturę wiersza Janusza Kofty, którym podczas niedzielnego kazania zostałam zaproszona do refleksji nad jakością moich relacji - relacji z Bogiem, z ludźmi, których On postawił na mojej drodze.
Słowa tego wiersza są nie tylko piękne, ale niosą ze sobą mądrość, wystarczy spojrzeć głębiej między słowami...


Już tylko się znamy

To może przypadek
Że znów się widzimy
Patrzymy na siebie
W spokojnej udręce
Wspomnienia spłowiały
Przez lata i zimy
Już tylko się znamy...
...Nic więcej...

Ty jesteś ta sama
Tak piękna jak wtedy
Gdy było do siebie
Nam bliżej niż blisko
To było niedawno
A mówi się: kiedyś
Już tylko się znamy...
... To wszystko...

Dzielimy złą ciszę 
Obcymi słowami
Ty serce masz chłodne
I chłodne masz ręce
Czy mą poufałość
Wybaczy mi Pani?
Bo przecież się znamy...
... Nic więcej...


Pod ostatnim postem zostawiłyście tyle miłych słów, między innymi o mojej gościnności... Wyszłam z domu rodzinnego, w którym nad drzwiami wisi staropolskie "Gość w dom, Bóg w dom". Od dziecka uwielbiałam rodzinne spotkania, wieczory, gdy do Rodziców przychodzili znajomi. Nie wiem dlaczego, ale od zawsze sprawiało mi to po prostu olbrzymią radość. 

 
Lecz ludzie, których spotykamy, to nie tylko przyjemne chwile. Brzmi mi wciąż gdzieś nauka Jana Pawła II o tym, że każdy dar jest nam dany, ale i zadany.


Przytoczony wiersz uświadomił mi, jak wiele mam wciąż jeszcze do zrobienia w relacjach, którymi tak hojnie Bóg mnie obdarował. Jestem Mu za nie bardzo wdzięczna: za Niego samego, za rodzinę, przyjaciół, znajomych, za Was :) Dlatego bardzo mi zależało, aby podzielić się z Wami tymi refleksyjnymi i pięknymi strofami, i powiedzieć: dziękuję :)


A tych, którzy tak jak ja, lubią otaczać się wzorami toile de Jouy (w klimacie francuskim, a może już bardziej angielskim?), zapraszam na filiżankę herbaty  i wspólne dumanie z promykami lutowego słońca w tle :)




czwartek, 13 lutego 2014

Stół się stroi

Lubię przyjmować gości. Zwłaszcza zimową porą, bo wtedy najprzyjemniej jest w domowym, ciepłym zaciszu. Płomień świec, smaki rozpływające się w ustach, przyjacielskie rozmowy, ciepły uśmiech, iskierki w oczach... :)
Lubię szykować stół. Lubię, gdy stopniowo zapełnia się naczyniami, pięknieje, czeka... Klasyka przełamana tylko ciemnym fioletem lnu. Na tym tle pięknie prezentuje się kontrast jasnej porcelany, mieni szkło w świetle migających płomyków - cienie, refleksy, tajemnice :) Żałuję, że nie potrafię uchwycić tych niuansów obiektywem.









Podczas ostatniego spotkania moi goście zażyczyli sobie zamieszczenia kilku przepisów na wskazane przez nich potrawy, co niniejszym czynię. Karnawał trwa, może więc komuś jeszcze się przydadzą? Za późno jednak wzięłam się za fotografowanie zawartości półmisków - gdy już wszyscy byli najedzeni - więc wyglądają, jak wyglądają ;)


Pierwsze spełnione życzenie, to moja autorska zielona sałatka z awokado, która powstała metodą "weź co masz w lodówce", bo poszukiwania w internecie pomysłu na wykorzystanie awokado okazały się mało satysfakcjonujące ;) Mimo, że była dziełem przypadku, okazała się strzałem w dziesiątkę, skupiła znacznie większą uwagę, niż jej książkowa koleżanka. Zapisałam więc szybko składniki, by nie uleciały z głowy :)

1 awokado + sok z cytryny by nie ściemniało
3 łodygi selera naciowego
kilka liści cykorii
1 ogórek kiszony
1 kwaskowe jabłko
pęczek szczypiorku
ser owczy
zielona czubrica, czyli przyprawa, w której składka wchodzą: natka pietruszki, cząber, czosnek, sól, ale można na pewno zastosować każde inne ulubione zioła
olej lniany
ocet jabłkowy

Najważniejszą tajemnicą każdej sałatki jest moim zdaniem dość drobne pokrojenie składników, aby smaki się dobrze wymieszały.

Kolejne danie, robione także po raz pierwszy i trochę z przepisu, a trochę intuicyjnie, to przystawka z bananów i szynki. Zapewniam, że na poniższym zdjęciu szynka nie jest obsuszona, to chrzan i nieodpowiednie oświetlenie do zdjęcia :(


Potrzebujemy:
przynajmniej po pół banana na osobę
tyle plastrów dobrej szynki, ile połówek bananów
naturalną galaretkę z czerwonych porzeczek (na pewno można zastąpić borówkami lub żurawinami robionymi do mięsa)
chrzan
coś do dekoracji.
Banany obieramy ze skórki, kroimy na połowę. Każdą połówkę zawijamy w plaster szynki. Z galaretki porzeczkowej i chrzanu (sporo) przygotowujemy sos. Jeżeli na przyjęciu nie ma kierowców, możemy sos doprawić łyżką koniaku lub winiaku. Banany układamy na talerzu, polewamy sosem. Udekorować możemy np. ciemnymi winogronami. Ja wykorzystałam domowej roboty marynowane wiśnie, które świetnie pasowały do tej mieszanki smaków.
Wiśnie robiłam również po raz pierwszy i pierwszy raz je teraz skosztowałam. Okazały się świetne, "charakterne" i soczyste, wejdą więc na pewno do stałego kanonu corocznych przetworów. Gdy przyjdzie na nie pora, na pewno podzielę się przepisem, bo warto!

Po przystawkach coś na ciepło. U mnie tym razem miało być lekko, bez potraw obiadowych, więc jako danie "przechodnie" między przystawkami a deserem, wybrałam staropolską zupę garus. Znacie? W mojej kuchni to nowość i to udana :) Tym bardziej, że jej przygotowanie nie wymaga wiele pracy.

Składniki:
4 duże dojrzałe gruszki (np. konferencje)
4 duże kwaskowe jabłka (np. renety)
kawałek kory cynamonowej
kilka goździków
szklanka mleka ( u mnie migdałowe)
2 żółtka
łyżeczka mąki ziemniaczanej
jeśli trzeba, można doprawić cukrem i sokiem z cytryny


Owoce obieramy i kroimy na kawałki, zalewamy 1 litrem wody, gotujemy z cynamonem i goździkami, aż owoce będą miękkie. Jeszcze ciepłe przecieramy przez sito (można też zmiksować, ale porządnie na gładką masę). Łyżeczkę mąki ziemniaczanej zalewamy mlekiem i mieszamy, następnie dodajemy żółtka - wszystko roztrzepujemy, aby nabrało puszystości. Dodajemy kilka łyżeczek ciepłej zupy, aby żółtka się nie zważyły, następnie powoli łączymy z przetartymi owocami. Gotujemy chwilę na niewielkim ogniu. To jest moment, kiedy możemy rozrzedzić zupę wodą, doprawić sokiem z cytryny, ewentualnie dosłodzić wedle własnego upodobania. Podajemy z biszkoptami.

Drodzy goście, przepis na domowy chleb znajduje się tutaj, a na bezy tutaj -trzeba szukać na zdjęciu :)


Bardzo serdecznie dziękuję wszystkim, którzy tutaj zaglądają, za odwiedziny, a szczególnie za pozostawiane komentarze. Miło jest wiedzieć, że pisze się dla kogoś :)
Życzę Wam udanych i smakowitych karnawałowych spotkań - jeszcze dwa tygodnie na rozpustę zostały, korzystajmy więc póki można ;)
D.

sobota, 8 lutego 2014

Filiżanka kawy o poranku

Lubicie wcześnie wstawać? Hmm... zdaje się, że w odpowiedzi słyszę przewracanie się na drugi boczek ;)
Tak, tak, wszystko rozumiem. Ja też nie lubię rozstawać się zbyt szybko z podusią :) Ale z drugiej strony żal mi przespać dnia, więc gdy do mojej świadomości dotrze już, że nowy dzień się zaczął, podejmuję "męską" decyzję o wystawieniu stopy spod kołdry... Zdecydowanie pomaga mi wówczas widok słońca na błękitnym niebie i jego wesołe promyki zaglądające ciekawie do pokoju. Pewnie pomyślicie, że monotematyczna jestem, że znów o słońcu, ale cóż - trudno! Po prostu kocham takie poranki i już :)


Gdy oczy zaspane, wyjmuję jedną z ulubionych filiżanek i zasiadam z kawą, niekoniecznie prawdziwą - może być orkiszowa, żołędziówka, czy inna zbożowa... Tak naprawdę nie liczy się to, czy z kofeiną, czy bez, lecz poranny rytuał. Taki mój jeszcze powolny króciutki czas, gdy mogę spokojnie rozejrzeć się dookoła, zamyślić, pomarzyć, podziękować Bogu... zanim pochłonie mnie codzienny wir.



Pamiątkowa taca po Babci, sznur pereł Mamy, filiżanka od drogiej Kasi, ulubiony ecru ... niezłe mam towarzystwo :)



Nie wiem, co takiego w sobie mają, ale ogromnie lubię szyszki, chętnie nimi dekoruję dom. Może przypomina mi się ten koszyczek z dzieciństwa, do którego zbierałam szyszki na podpałkę, będąc na wakacjach u Babci? Któż to wie :)


Kocham plamy słońca na ścianach i przedmiotach. Z takiego rozświetlonego domu nie chce mi się wychodzić. Tak naprawdę, to nigdy nie chce mi się z niego wychodzić, niezależnie od pogody - po prostu kocham mój dom :)


Na zewnątrz utrzymuje się od kilku dni dodatnia temperatura, zupełnie nie lutowa...


Jeszcze łyk kawy spokojnie smakowany, haust odurzającego zapachu kwiatów i trzeba zebrać się w sobie, i wyruszyć w drogę - dzień czeka!


Co nam przyniesie? Mam nadzieję, że wiele dobrych chwil, pełnych miłości i piękna, czego Wam i sobie życzę. A więc pobudka, czas wstać, kochani :)


Doranma

środa, 5 lutego 2014

Po prostu słonecznie

Bardzo dziękuję za wszystkie słowa zrozumienia i wsparcia, jakie otrzymałam pod postem z 26 stycznia - były niezwykle miłe :) Zresztą zawsze sprawia mi wiele przyjemności odkrycie nowego komentarza w bloggerze. Serdecznie dziękuję Wam za wszystkie odwiedziny, za to że wracacie, że piszecie :)
A podziękować Wam chcę słonecznymi zdjęciami,  które udało mi się dzisiaj szybciutko "pstryknąć", zanim pobiegłam do pracy. O tej porze roku każdy promyk słońca cieszy w dwójnasób :) Za nami dwa wyjątkowo piękne dni: niebo bez jednej chmurki, iskrzący śnieg pod stopami, nieśmiały śpiew ptaków - powiew przedwiośnia :) Zdecydowanie wolę cieszyć się tymi jaśniejszymi stronami naszego życia, nawet gdy są to drobiazgi, jak ciepło słonecznych promieni na twarzy podczas króciuchnego południowego spaceru wśród biurowców ;)









Jutro pogoda podobno ma się zmienić, więc tym bardziej chcę zachować to lutowe światło na kolejne zimowe dni. I zapach :) Moje hiacynty wypełniły swoją cudną wonią cały dom! W kolejce czekają już pierwsze w tym roku żonkile, które brak oszałamiającego zapachu zastąpią wesołym kolorem. Natomiast phalaenopsis towarzyszy mi już od kilku miesięcy i niezmiennie jest elegancki :)


Słonecznego nastroju Wam życzę!