W domowym zaciszu

Nie cierpię chorować, ale bardzo lubię czas rekonwalescencji, gdy wracając powoli do zdrowia mogę zacząć rozkoszować się godzinami spędzanymi w spokoju w ukochanym domu. Tak, rozkoszować się, to najwłaściwsze słowo :) I mimo, że już minęły ponad dwa tygodnie mojego "zamknięcia", to nic a nic się nie nudziłam i mogłabym tak posiedzieć jeszcze czas jakiś z największą przyjemnością :) Też tak macie? 

Cóż, jednak trzeba wracać do pracy, mimo, że zdrowie jeszcze nie do końca dopisuje. I cieszę się niezmiernie, i wdzięczna jestem za to, że mam dokąd wracać. Domatorstwo bowiem nie wyklucza rozsądku - praca jest potrzebna, konieczna i cieszę się, że mogę już stanąć na nogi i do niej wrócić. A że sercem jestem bardziej tu, niż tam, to już insza inszość ;)

Przez ostatnich kilka dni słońce ozłociło mój świat. Wczoraj było tak ciepło, przyjemnie, jasno, że nie miałam wątpliwości, że wiosna nieodwołalnie przyszła już! I nie zmieni tego chwilowe ochłodzenie i dzisiejsza szarość za oknem. Wystarczyło tych kilka cieplejszych, słonecznych dni, by trawa tu i ówdzie okryła się zielenią, a pąki na drzewach i krzewach zaczęły rosnąć.W osiedlowym ogródku okryłam kępki wesołych krokusów - stałam i gapiłam się na nie jak zaczarowana :) Na okolicznych ulicach i podwórkach rozpoczęły się prace porządkowe - panowie biegają z grabiami, czyszczą - od razu przyjemniej :) Optymistyczna aura za oknem i powrót sił fizycznych po chorobie sprawiły, że zachciało mi się odświeżenia najbliższego otoczenia, a zwłaszcza wesołych, pastelowych kolorów. Zapragnęłam żółtego :) 

Gałązki forsycji ścięte na działce trzy tygodnie temu, długo utrzymywały swoje żółciutkie kwiatki, ocieplając i rozweselając pokój.

Tym pragnieniem powodowana i korzystając ze sprzyjającego faktu, że moim głównym zadaniem jest powrót do zdrowia, a więc nic innego nie muszę, nigdzie się nie spieszę - postanowiłam więc zmierzyć się z zadaniem odkładanym przez lata całe... Wyciągnęłam stare adamaszkowe zasłony, maszynę do szycia i zaczęłam dłubanie przy planowanych od dawna pokrowcach na siedziska krzeseł. 

Na powyższym zdjęciu doskonale widać różnicę - stare, prawdopodobnie oryginalne obicie, które już się wysłużyło przez kilkadziesiąt lat, a po lewej wersja odświeżona w moim wykonaniu :)

Bardzo podobają mi się zdobiące je detale, wykonane ze starannością charakterystyczną dla dawnego rzemiosła. Podbiły moje serce kilka lat temu, gdy stały niechciane przez nikogo na bazarku, wśród innych staroci. Brudne, ochlapane farbą - przygarnęłam, wyczyściłam jak umiałam i pokochałam :) Mam nadzieję, że kiedyś dotknie je ręka prawdziwego fachowca, przywracając im pełnię urody.

Wracając do obicia - najpierw miało być bardziej profesjonalnie, jednak już przy drugim krześle poszłam na "łatwiznę", zamieniając wykrój pokrowca ściąganego pod spodem krzesła w gumkę, na metodę bardziej "laicką", ale za to dającą lepszy efekt wizualny z wierzchu. Okazało się, że zamiast doszywać plisy, szyć tulejkę, wciągać troczki lub gumkę, dużo prościej jest jedynie podszyć prostokąt materiału o odpowiednich wymiarach, aby się nie strzępił i ręcznie (!) od spodu siedziska pozszywać go "na okrętkę", naciągając jednocześnie tak, by był dobrze dopasowany. Dzięki temu nic się nie marszczy, a w razie potrzeby łatwo będzie wszystko rozpruć i uprać. Polecam tę metodę wszystkim, którzy chcieliby odnowić swoje krzesła, a z różnych powodów nie mogą w danej chwili skorzystać z usług tapicera. Okazuje się bowiem, że nie trzeba mieć szczególnych umiejętności krawieckich ani oprzyrządowania tapicerskiego, by przemienić wygląd krzeseł w sposób moim zdaniem zadowalający :)

A do "nowych" kremowo-żółtych krzeseł wyjęłam moje ulubione, wiosenne filiżanki, utrzymane w tonacji, która niezmiennie od wielu lat i niezależnie od pory roku gra mi w duszy :) Bardzo lubię połączenie pastelowych odcieni zieleni, różu i żółtego na porcelanie i innych dodatkach we wnętrzach. I mam w nosie modę na szare ;)

I jeszcze raz okazało się, że to co najdłużej odkładam w czasie, uważając za zadanie trudne lub czasochłonne, okazuję się proste, przyjemne i przynosi mi najwięcej satysfakcji :)

Przy okazji tego wpisu pozdrawiam serdecznie Marię Par - kochana, gdybyś mieszkała bliżej, na pewno chciałabym skorzystać z Twoich umiejętności i usług, ale że tak nie jest, to radzę sobie jak potrafię, a Twoje prace podziwiam :)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie z wiosennym powiewem :)

Doranma