Słoneczna terapia

Jaki był pierwszy dzień wiosny u nas? Słoneczny :) Jasne, błękitne niebo, ciepłe promyki słońca muskające twarz, trochę nieśmiały śpiew ptaków dobiegający uszu, zapach ziemi, miodowy smak herbaty w termosie, spokój, nadzieja, radość ... I troszeczkę smutku na dokładkę, że pogoda taka piękna, ziemia sucha, w sam raz do kopania, róże całe w pąkach, które za kilka dni staną się listkami, zewsząd zieleń pcha się na powierzchnię gleby i woła - zajmij się mną! - a ja patrzę na to piękno dookoła, sycę oczy, ale nie mogę dziś pomóc, nie mogę biec z grabiami by powiększyć przestrzeń życiową młodziutkich roślin, nie mogę łapać za sekator, by obciąć to co niepotrzebne, nie mogę dokarmić, podlać... jeszcze nie dziś. Jeszcze infekcja trzyma w szponach moje ciało i tylko mogę patrzeć, podziwiać, cieszyć się tym wiosennym powietrzem, które co roku takie samo, ale co roku uszczęśliwia niezmiennie :)

Przyroda ma w sobie jakiś magnes, który przyciąga mnie niepohamowanie. I co z tego, że rok w rok patrzę na te same oznaki budzącego się życia, skoro one za każdym razem wydają się takie nowe, niezwykłe, godne oglądania, dotykania i fotografowania. No to popstrykałam troszkę ;) Przebiśniegi, które w tym roku nie miały się przez co przebijać. Miesiąc temu widziałam je jeszcze w maleńkich, stulonych pączkach, a dzisiaj przyzywały mnie swoją pełną krasą.

Krokusy, wnoszące tyle radości do burego wiosennego ogrodu barwnymi plamkami swoich kwiatów, które tak dobrze widać nawet z daleka.

Niebieskookie przylaszczki, mające w sobie tyle subtelności, delikatności, obietnicy...

Nawet zielone kępy wyprostowanych liści narcyzów wydają się niezwykle piękne na szarym tle otoczenia.

A firanki z kwitnącej leszczyny? - toż to arcydzieło natury, mimo że nie kolorowe :)

Mam nadzieję, że Wy także, po całym tygodniu pracy, mogliście się dzisiaj delektować pięknem wiosennego świata, czy tak? Jutro podobno zima ma jeszcze próbować zawrócić bieg czasu i sypnąć śniegiem, ale mając dzisiejsze ogrodowe widoki pod powiekami żadne chwilowe ochłodzenie nie jest mi straszne. Bo wiem, że ekspansji życia nic już nie powstrzyma :)

Pozdrawiam serdecznie,
Doranma