Sadźmy sadźce, by nam grała trzmiela muzyka

Sadziec purpurowy, to roślina, o której marzyłam, gdy ją zobaczyłam dwadzieścia lat temu w albumie ze zdjęciami z angielskich ogrodów. Przez długi czas była dla mnie nieosiągalna. Dopiero dwa lata temu w ulubionym centrum ogrodniczym zobaczyłam sadzonkę i od razu schwyciłam sporą donicę w objęcia, nie zważając na cenę. Bałam się, że ktoś mnie ubiegnie i kupi ;) 

Marzyłam o tej bylinie ze względu na urodę i oryginalność jej kwiatów, o których wiedziałam, że są nie tylko w moim guście, ale i motyli, a tych ostatnich chcę mieć w ogrodzie jak najwięcej. Pamiętam dawną wizytę w motylarni w Schonbrunn - po niej zostało mi to marzenie wypełnienia motylimi skrzydłami przestrzeni mojego ogródka :) 

Kolejny walor sadźca, to upodobanie do miejsc wilgotnych, o co na mojej okresowo zalewanej działce z gliniastą glebą nie trudno. Liczyłam więc, że mu się u mnie po prostu spodoba. I nie przeliczyłam się :) Niektóre opracowania piszą co prawda, że gleba ma być przepuszczalna, ale ja posadziłam swoją sadzonkę w miejscu najniżej położonym, gdzie kilka razy stała woda i absolutnie nie zaszkodziło to roślinie.

Jest to również roślina odporna - nie widzę, aby atakowały ją jakiekolwiek choroby - i niewymagająca, bo jak ją posadziłam, tak rośnie w glebie klasy 5-6. Kolejna jej cecha może być dla jednych zaletą dla innych wadą - rośnie szybko i osiąga wysokość ok. 2 metrów. Oto jak się prezentowała po zasadzeniu dwa lata temu - miała do ok. 50 cm wysokości.

O tej samej porze rok temu przekroczyła metr i zaczęła być widoczna z daleka,

aby w tym roku stać się dominantą tej części działki, która zmienia się wraz z nią.

 Różowe kwiatostany będą zdobiły do późnej jesieni, a i na zimę nie warto ich ścinać, bo nabierają nowej urody, gdy spocznie na nich szron lub śnieg. Ładnie się też zasuszają do zimowych bukietów.

Wadą sadźca jest to, że późno zaczyna wegetację, bo dopiero w pierwszej dekadzie maja zaczynają pojawiać się jego zielone kiełki (rusza w podobnym okresie, co paprocie). Jednak bardzo szybko nabiera masy, a jego liście w kolorze świeżej zieleni również zdobią i cieszą. Od lipca może już pełnić rolę zielonej zasłony.

Podczas sobotniego wykładu na temat trzmieli, wygłoszonego w ramach wystawy Zieleń to życie, pani Katarzyna Celmer-Warda wymieniła sadźca wśród roślin chętnie odwiedzanych przez trzmiele. Pomyślałam wówczas, że fajnie by było sprawdzić, jaki ich gatunek sprowadził się do mnie. Dlatego w niedzielę, po przyjeździe na działkę, poleciałam z aparatem prosto w stronę mojego olbrzyma. No i zobaczcie, kogo tam zastałam ;)

Porównywanie działkowych mieszkańców z tymi ze zdjęć internetowych nie od razu dało mi odpowiedź, z jakim gatunkiem trzmiela mam do czynienia, mimo że dwa ciemnożółte paski i jasny "ogonek" wydawały się na pierwszy rzut oka bardzo charakterystyczne. Wydaje mi się, że jest to trzmiel ziemny i będę wdzięczna, jeżeli ktoś obeznany w owadzim świecie potwierdzi lub poprawi mnie, jeśli jestem w błędzie.

A czy ktoś potrafi nazwać kolejne pszczołowate, widoczne na zdjęciach?

Czy poniższy czarny jegomość, to też trzmiel? Chyba trochę za szczupły ;)

Okazuje się, że owadzi świat jest bardzo różnorodny i bogaty. By go dobrze poznać, trzeba by poświęcić sporo czasu. Myślę jednak, że warto poszerzać swoją wiedzę na temat naszych sąsiadów na ziemskiej planecie :) Tym bardziej, że jest to świat bardzo ciekawy. No bo jak tu nie otworzyć oczu ze zdziwienia, gdy się czyta, że taki trzmiel na przykład, aby lecieć, wykonuje swoimi skrzydełkami ósemki i to w dodatku w tempie 200 obrotów na sekundę! Jak to sobie wyobrazić?

Po pszczołach są to najważniejsze w naszym klimacie owady zapylające. Mają tę przewagę nad pszczołami, że bardzo wcześnie wiosną zaczynają oblatywać rośliny, nie straszny jest im chłód, wiatr i wilgoć. Na pewno pamiętacie krokusy, do których kielichów pchają się trzmiele - jaki to cudny widok wiosną :)

Trzmiele nie są groźne, nie atakują człowieka, są tak bardzo pochłonięte pracą, że nie zwracają na nas uwagi, można więc podejść do nich blisko, przyglądać się i fotografować. Właśnie dlatego mój sadziec jest jak orkiestra - nawet gdy przechodzę obok nie przestaje grać, a ja mogę się rozkoszować tą brzęczącą muzyką :)

Wszystkie gatunki trzmieli występujące w Polsce są objęte ochroną prawną. Cóż, człowiek poprzez swoją niezbyt mądrą działalność rolniczą (pestycydy!) przyczynił się znacznie do zmniejszenia populacji trzmieli. Dlatego z przyjemnością będę dosadzała kolejne rośliny tak lubiane przez pożyteczne owady, aby chociaż w ten sposób spłacać dług jaki mamy wobec przyrody.

Z pozdrowieniami :)
Doranma