Jesień w kolorze lata w CzuBAJKOWYCH wnętrzach

Za nami cudownie letni weekend, jakiego zupełnie nie spodziewałam się we wrześniu. Słupek rtęci sporo powyżej dwudziestu stopni, słońce jasne i wesołe, ale nie piekące, cisza i błogość w powietrzu - tak lubię :) Lubię ten czas w przyrodzie, gdy z dnia na dzień lato staje się coraz bardziej jesienią. W tym roku dzieje się to bardzo powolutku, tak jakby rośliny na razie tylko smakowały, przymierzały, jak im będzie do twarzy w jesiennych kolorach. Ogród wciąż wypełniają te same barwy i zapachy, które towarzyszą mi od dwóch a nawet trzech miesięcy: nieustannie kwitną róże, floksy, pysznogłówka, a nawet łubiny! Jednak tu i tam pojawia się nowe - znak, że z latem trzeba się powoli żegnać. Ale póki co, napatrzmy się na obfitość roślin, które o tej porze przeżywają swoją drugą młodość. Tak jak przełom maja i czerwca jest u mnie najbardziej obfitującym w kwiaty okresem, tak i aktualny, kolejny przełom pór roku charakteryzuje wielka różnorodność kwitnących gatunków. I zieleń trawy też bardziej przypomina tę czerwcową - chłodniejsze dni i noce, większe dawki deszczu pozwoliły roślinom odżyć po spiekocie lata. Biegałam więc wczoraj po działce z aparatem "cykając" prawie setkę zdjęć, aż miły sąsiad zapytał mnie, co ja tak zawzięcie fotografuję  - "bogactwo!" odpowiedziałam ;)

 Dzisiaj, po zrobieniu selekcji zdjęć, którymi chciałabym się z Wami podzielić, doszłam do wniosku, że takiego postu-tasiemca nikt nie zdoła przewinąć do końca! Dlatego postanowiłam podzielić go na bardziej strawne kawałki.

 Zaczęłam od prezentowania szerszych "widoczków", o które swego czasu dopominała się Niezapominatka. Kiedy zestawiłam obecne ujęcia ogrodu ze zdjęciami tych samych miejsc robionymi wiosną, czy rok temu, zadziwiłam się ogromem zmian. Pomimo tego, że prac czekających na swoją kolejkę wciąż jest jeszcze "za dużo", to i tak jestem z kierunku, w którym całość zmierza. Zaciekawionych tematem ogrodomaniaków zapraszam więc na spacerek i bardzo proszę o wyrozumiałe przymykanie oczu na "niedociągnięcia". Natomiast wszelkie konstruktywne sugestie będą bardzo mile widziane :)

 Od furtki prowadzi alejka okolona przez moje niby angielskie rabaty. Alejka kiedyś była prosta i szeroka, ale jak widać byliny rozpychają się skutecznie, wchodząc malowniczo na ścieżkę zacierają jej brzegi. Taka mniej oczywista linia bardzo mi odpowiada i przyznam, że chętnie bym ją jeszcze mocniej pokrzywiła - gdzieś na liście priorytetów. Na razie cieszę się, że rośliny szczelnie wypełniły przestrzenie, nie ma wolnych miejsc, a moja mania kolekcjonerska przyniosła ten efekt, że od wczesnej wiosny do późnej jesieni ta część ogródka wciąż kwitnie.

U końca alejki jest małe rozwidlenie - kierując się w lewo wchodzimy do biura przyjęć interesantów, które pełni też funkcję małej jadalni i pokoju szybkiej relaksacji.

O tej porze roku jego główną ozdobą są rozkwitające wrzosy i przebarwiające się liście.

Zza zasłony czerwieniejących liści prześwieca fragment kuchni z niewidocznym na zdjęciu paleniskiem.

Skręcając zaś w prawo dojdziemy "tajnym przejściem" do ogrodowego saloniku - miejsca dostępnego tylko dla zaproszonych.

Nie stronią od niego m.in. skrzydlaci goście. Hmmm... goście? A może raczej są to mieszkańcy, a tylko ja jestem gościem? Tak, czy siak, myślę, że działkowym lokatorom należy się osobny post.

 A tak obecnie prezentuje się łącznik między salonem a pomieszczeniem gospodarczym i kuchennym.

Bramka widziana od środka i z zewnątrz ponad zielonymi ścianami saloniku.

Jeszcze jeden rzut oka od strony drzwi na salonik, a pani, która wysunęła się na pierwszy plan będzie poświęcony kolejny post - zapraszam :)