poniedziałek, 20 lipca 2020

Co na obiad?

Kuchnia dla seniora rządzi się swoimi prawami. Powinna zawierać dużo warzyw, mało mięs i nabiału, być lekkostrawna, konsystencja potraw najlepiej papkowata ... Z drugiej zaś strony rządzą nią przyzwyczajenia smakowe i wzrokowe seniorów. Trudno wprowadzać do niej nowe dania mówiąc o nich wprost, że są po prostu zdrowe, że poprawiają krążenie, pamięć, obniżają cukier... Prowadzenie takiej kuchni, to wyzwanie, w którym wiedzę o zalecanych produktach trzeba pogodzić z niechęcią do nowości. To ciągłe poszukiwanie nie tylko informacji o tym, co włożyć na talerz, ale i pomysłów, jak to zrobić, by senior zechciał łaskawie spożyć i bardzo nie narzekał. Kuchenna ekwilibrystyka ;)

Najczęściej więc staram się po prostu ukrywać zdrowe składniki w tym, co seniorzy znają, podawać dania, które wyglądają, jak te, do których przywykli w swoim życiu. Lub ostatecznie proponować je na słodko ;)
Dziś chcę się podzielić dość udanym, moim zdaniem, miksem starego ze zdrowym w postaci klopsów. Jakie mają one zalety? Są miękkie :) A to jest bardzo ważne, biorąc pod uwagę słabsze możliwości przeżuwania i osłabione funkcje trawienne przewodu pokarmowego. Zmielone, zmiksowane dania są bardziej przyjazne dla żołądka. Do przygotowania tych klopsów wybieram mięso indyka, które podobno zawiera składnik wpływający na poprawę nastroju. Dorzucam zmielone migdały (kolejny sposób na wykorzystanie wiórków z domowego mleka migdałowego) lub orzechy włoskie - nie widać, w tej formie nie są twarde, a swoją dobrą robotę dla mózgu robią. Do tego jarmuż, natka pietruszki lub pokrzywa - zielone warzywa są bardzo polecane w diecie osób z demencją. No i różne dobroczynne przyprawy. A! I jeszcze takie cenne dodatki, jak orkisz i warzywa korzeniowe :) Przekonałam troszeczkę? No to zabieramy się do roboty :) Uprzedzam, u mnie wszystko jest na oko, więc proporcje musicie dostosować do swoim upodobań

Klopsiki z jarmużem, pokrzywą i natką pietruszki

Składniki:
- mielone mięso z uda indyka 40 dkg
- ok. szklanki zieleniny (jarmużu lub pokrzywy), bez upychania - po sparzeniu bardzo ubywa,
- 2 duże łyżki zmielonych migdałów lub orzechów włoskich
- bułka tarta orkiszowa
- mleko migdałowe (najlepiej domowe),
- 1 jajko,
- przyprawy: bertram, galgant, dyptam (szczypta, bo jest bardzo gorzki, więc trzeba uważać, by nie zepsuć smaku potrawy), sól, pieprz

Klopsy przygotowuję zawsze wtedy, gdy gotuję też rosół. Gdy ten jest już ugotowany i doprawiony, wlewam do garnka z szerokim dnem 3-4 łyżki wazowe. Zagotowuję.

Liście jarmużu (bez twardych nerwów) lub pokrzywy parzę wrzątkiem, wylewam na sito, a gdy przestygną drobniutko kroję. Mięso wyrabiam łyżką, dodając wszystkie składniki. Bułkę i mleko naprawdę daję na oko, staram się jednak, by wyrabiana masa była dość luźna, wówczas klopsiki będą miękkie po ugotowaniu. Przyprawiam też na oko. Wolę nie dosolić, niż ryzykować zakażeniem. Zawsze można później mocniej doprawić sos.

Zdjęcia bardzo robocze, robione telefonem, bo tak wczoraj w czasie przygotowywania klopsów pomyślałam, że nie ma co odkładać tego posta wciąż na później ... Czasu nie przybędzie, fotografuję bez upiększeń i komponowania, w biegu. 


Kolejny krok, to formowanie pulpetów, które obtaczam w mące orkiszowej i wkładam do garnka z gotującym się rosołem. Gotuję pod przykryciem ok. 15 minut, następnie przewracam na drugą stronę. Mogą przywierać do dna. Jak widać, nie są całe zanurzone w rosole.


Ostatni etap to starcie na grubych oczkach warzyw korzeniowych z rosołu. Ugotowaną cebulę rozgniatam i też dodaję. Sw. Hildegarda bardzo ją ceniła, ale właśnie ugotowaną.
Są różne zdania na ten temat. Spotkałam się z twierdzeniem, że mięso i jarzyny z rosołu nie nadają się już do niczego i należy je wyrzucić. Ja jednak staram się bardzo, by nie wyrzucać jedzenia i znaleźć zawsze sposób na zagospodarowanie. Jeden z nich, to właśnie dodatek do klopsików. Innym razem wykorzystuję do pasztetu lub naleśników, ewentualnie kroję sałatkę jarzynową. Można je też zmiksować i podać jako sos do mięsa.


Jeśli trzeba, dolewam wody. Próbuję sos, dosalam w miarę potrzeby. Posypuję natką pietruszki. Tak przygotowane klopsiki czekają na odgrzanie przez kilka kolejnych dni. Są bardzo dobrym pretekstem, by na obiad podać kaszę, gryczaną lub orkiszową, zdrowszą niż ziemniaki (psiankowate!), odżywczą i poprawiającą perystaltykę jelit. 


Niestety wczoraj nie zdążyłam, dopiero dziś ją ugotuję. Żegnam się więc z Wami i biegnę do moich Seniorów.

Dajcie znać, jeśli kogoś ten przepis zainspiruje do wprowadzenia jakiejś choć drobnej zmiany w swojej kuchni. Będę wdzięczna za informację zwrotną :)

Doranma

środa, 15 lipca 2020

Muffiny na dobrą pamięć

Budząc się rano, pomyśl,
jaki to wspaniały skarb żyć,
oddychać i móc się radować.
(Marek Aureliusz)

Przepis, którym chcę się dzisiaj podzielić, znalazłam w książce, która wcale o kłopotach z pamięcią nie traktuje, ale skład tego deseru bardzo dobrze odpowiada na potrzeby naszego mózgu. Włączyłam go więc do naszej diety podtrzymującej pamięć.


Oryginalny przepis zaczerpnęłam z książki Marka Zaremby pt. Zatrzymaj Hashimoto. Jest jednak nie tylko przyjazny dla tarczycy, ale i bardzo Hildegardowy, bardzo pro-pamięciowy ;)


Bo cóż w tych babeczkach mamy? Same dobroci, za które komórki mózgowe będą wdzięczne - mąka migdałowa, mąka kasztanowa, odpowiednie przyprawy :) Piekąc je latem, zrezygnowałam z dodatku imbiru, bo po co mamy się dodatkowo rozgrzewać. Za pierwszym razem, oprócz mąki migdałowej, dodałam też miazgę migdałową, która pozostała po zrobieniu  mleka migdałowego. I to chyba dzięki temu dodatkowi muffiny były bardzo miękkie i wilgotne. Drugie pieczenie różniło się od oryginału natomiast tym, że cynamon i kardamon zamieniłam na 2 łyżeczki mieszanki przypraw w ciasteczek na nerwy, który podawałam TUTAJ (gałka muszkatołowa, cynamon, goździki). Moi seniorzy ostatnio mniej chętnie jedzą ciasteczka na nerwy, skarżąc się, że są za twarde. Pomyślałam więc, że te piernikowe w smaku muffiny będą dobrą alternatywą. I rzeczywiście bardzo przypadły im do gustu :)


Składniki:
- 150 g mąki migdałowej
- 100 g mąki kasztanowej
- ew. miazga migdałowa pozostała po robieniu mleka
- 1 łyżeczka proszku do pieczenia
- 2,5 łyżeczki mieszanki z Hildegardowych ciasteczek "na nerwy"
- 1 łyżeczka sody oczyszczonej
- szczypta soli
- 100 g cukru trzcinowego lub ksylitolu
- 4 jajka
- 1 jabłko
- 1 łyżka oleju kokosowego
- ew. maliny do przybrania.


Wymieszać suche składniki. W drugim naczyniu roztrzepać jajka, olej kokosowy, starte na grubych oczkach jabłko i wlać do naczynia z suchymi składnikami, dokładnie wymieszać. Ciasto nakładać do 3/4 wysokości papilotek. Udekorować malinami lub innymi owocami. Maliny świetnie harmonizują z piernikowym ciastem, następnym razem na pewno ułożę ich na każdej babeczce kilka. Piec przez ok. 20-25 minut w temperaturze 175 stopni. Nie warto przetrzymywać zbyt długo w piekarniku, żeby się nie wysuszyły. Przechowywać lepiej w lodówce, gdyż wilgotne ciasto z dodatkiem owoców może spleśnieć.



Babeczki te piekę także z myślą o sobie. Choroby otępienne nie pojawiają się z dnia na dzień. Naukowcy twierdzą, że hodujemy je ok. 20 lat. Uświadomiłam więc sobie, że to już najwyższy czas, abym i ja podjęła działania profilaktyczne. Korzystając ze zdobywanej stopniowo wiedzy, włączam do swojego codziennego menu te same składniki potraw, które przygotowuję z myślą o pamięci seniorów. Mam nadzieję, że te działania, podjęte z wyprzedzeniem, przyniosą owoce w starości. Tak więc z przyjemnością sięgam m.in. po muffinki migdałowe do kawy, zamiast tradycyjnego ciasta pszennego.


Smacznego i niech Wam idzie na zdrowie :)

Doranma

poniedziałek, 29 czerwca 2020

Pierwszy letni spacer, czyli trochę ogrodowych aktualności

Dziś przeskoczymy z początków maja do końcówki czerwca. Co prawda planowałam chronologiczną relację i nawet post o pokrzywie w połowie mam napisany, ale gdy zgrałam sobotnie zdjęcia, to pomyślałam, że od razu się nimi z Wami podzielę. Nie ma co wracać do przeszłości :)
Sobotę na Mazowszu mieliśmy z mieszaną pogodą - był deszcz, ulewa, grzmoty, ale i słońce. Można więc było zachować równowagę: trochę pokołysać się z książką na huśtawce i trochę popracować w ogródku. No i oczywiście masa zdjęć, bo bez nich, to tak jakby się w ogóle na działce nie było ;) Kto więc lubi ogrodowe widoczki, to zapraszam na spacer :)



Zaczynamy przy ganku, gdzie rośnie królowa - Eden Rose. Z roku na rok większa, zaskakuje mnie swoją żywotnością i ciekawa jestem, jakie rozmiary zdoła osiągnąć, jeżeli nadal będziemy mieli łagodne zimy, w ciągu których nawet nie traci liści. Myślałam, że jest bardziej kapryśna. Mało ją nawożę, a ona i tak rośnie. Myślę, że polubiła południową wystawę i osłonę od wiatru, jaką daje jej domek. Rozwija dopiero pierwsze kwiaty, pełnia kwitnienia więc wciąż przed nią. I pomyśleć, że miały tu rosnąć niewielkie rośliny, które nie będę zasłaniały urody ganku ... nie wyszło ;)


Obracamy się w prawo


I jeszcze bardziej w prawo... chorowita piękność - bardzo lubię kształt i kolor brzegów jej płatków.

A w środku śpi Calineczka ;)




Teraz spojrzenie na ganek z oddali. W środku aronii niebieskie kwiaty dzwonka - co rok większa kępka, jakoś jej tam dobrze w tym ścisku :)



Wąska ścieżka do "sadku" broniona przez róże. Bardzo lubię kolorystykę tego miejsca, coś się dzieje :)



Żylistki kwitną w tym roku jak oszalałe, aż gałęzie pochyliły się do ziemi pod ciężarem kwiatów. Są bardzo lubiane przez wiele gatunków "bzyczków", przy żadnej innej roślinie nie zbiera się ich taka różnorodność.




Wśród krzewów porzeczek rozwijają swoje pierwsze kwiatki rośliny sadzone jesienią - bo tylko tutaj było wolne miejsce ;) Bardzo mnie cieszą kwiaty tego dzwonka - idealne połączenie fioletu i lila na jednej roślinie :)

Świdośliwa nabiera rumieńców.


A tutaj mamy dla odmiany problem w postaci dużego mrowiska, wysokiego na ok. 25 centymetrów :( Z jego powodu od zeszłego roku nie udało mi się opielić tej porzeczki - mojej ulubionej różowej odmiany. Mrówki skutecznie mnie zniechęcają do działania. Ale owoców żal, więc postanowiłam poszukać metody na pozbycie się ich spod krzaczka. Na razie poczęstowałam je cynamonem i czekam, czy będzie jakaś reakcja. Chociaż po tylu deszczach, to cynamon pewnie dawno został wypłukany ...




Niektóre róże lubią wspierać się na jabłoniach :) Może kiedyś przypomni mi się jej imię ...


Przy furtce kwitną wszystkie trzy: róża New Down (pierwsze kwiatki, bo sadzona jesienią), powojnik i wiciokrzew, który w tym roku zmienił kolorystykę - z pomarańczowego zrobił się różowo - zielony ...czyżby to zasługa mszyc?




Przy ścieżce głównie zielono. Kiedyś to były bardzo szerokie i słoneczne rabaty, teraz zdominowały je krzewy i drzewa, zmalała więc też i różnorodność gatunków, którym odpowiadają takie warunki, czekam więc na festiwal floksów w tym miejscu, bo one się nie dają :)


Przeskakujemy ścieżkę i idziemy przysiąść na podokiennej ławce. Z niej mam takie widoczki:



Kolejny żylistek

Zdjęcie nie oddaje urody tego duetu, bo przekłamuje kolory - w rzeczywistości jest to delikatny, blady róż tawułki i ciemny, niemal czarny fiolet powojnika, świetnie ze sobą grają.



A teraz stoimy na środku trawnika i robimy obroty w lewo ;)






Ta róża wspina się od kilku lat po magnolii, do czubka drzewa zostało jej już bardzo niewiele, powinna go osiągnąć tego lata - ot, taka różana niespodzianka ;)


Wychodzimy na ścieżkę prowadzącą wzdłuż warzywnika.

Zaglądamy do niego na chwilę, bo pojawiły się pierwsze owoce malinojeżyny - kwaśne, nie wiem, czy chcę je uprawiać ...

Z warzywnika taki widać świat:


 
W krótkim czasie domek zatonął w zieleni ...


Zobaczmy jeszcze co się  dzieje na jego tyłach.





Wchodzimy na ganek, bo pora na obiad...




Pa!!! :)